Paris c’est loin
Jacques Chapelure | 17 juli 2016Volg goede moed zat ik daar. Bovenop de Mont Ventoux. Ik dacht “wat duurt het toch lang”, maar met de onstuimige wind had ik geen recordtijd verwacht. Je slaapt er wel goed bij. Dat meld ik uit eigen ervaring. Ik geef het toe, ik ben een beetje weggesoest. De inspanningen van een tourverslaggever zijn niet met één rustdag verholpen. Ik schrik wakker met lichtflitsen aan de horizon. Vuurwerk. Feest. Het eerste wat ik wil weten is de uitslag van de etappe. U kent dat gevoel. Op de televisie in mijn onderkomen zoek ik naar een sportzender. Zappenderwijs wordt me echter gewaar dat Nice het gitzwarte middelpunt is. Met een aantal slachtoffers dat we helaas gewend zijn van berichten uit Bagdad. En er zijn vele plaatsen waar de treurnis evenzeer heerst maar die ons volledig ontgaan. Ook uw Jacques wordt het soms zwaar te moede.
Wat kun je doen? Kún je wat doen? Ik belde een oude familievriend, de prominente Franse Maréchal Petanque, in de hoop dat zijn strategisch talent een begin van hoop kon bieden. Ik vrees dat zijn leeftijd hem langzamerhand heeft ingehaald. Uit wat onsamenhangend gebrabbel haalde ik alleen een telefoonnummer in Turkije. Ik heb dat gebeld, de naam Petanque genoemd en daarmee kwam kennelijk een balletje aan het rollen. U weet wat ik bedoel. Wederom geen feestje. Ik ga maar weer naar de koers. De wereld draait door. Nog een week voor de wielen.
Recente reacties